Λευκό,με βαριές κεραμιδί πέτρες και μια βαριά,σιδερένια καγκελόπορτα. Κοντοστεκόσουν πάντοτε για να θαυμάσεις την αύρα αυτού του σπιτιού. Μαζί με σένα,η φαντασία σου στροβιλιζόταν κι έπλαθε εικόνες που μεταξύ τους ήταν ικανές να υφάνουν μια ολόκληρη ζωή,πλασμένη πάνω σε όνειρα και Κυριακάτικες μυρωδιές. Τόσες όμορφες αναμνήσεις,που ούτε καν εσύ δε θα κατάφερνες να σβήσεις από […]

Διαβάστε περισσότερα

Ως “Πόνος” μπορεί να οριστεί η (όποια) δυσάρεστη αίσθηση που δύναται να προκληθεί από ένα,- κατά τα αλλά-, έντονο και δυσάρεστο ερέθισμα.Ή τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να γνωρίσουμε εμείς…Εκείνο, όμως,που καθένας καλείται να ονομάσει κάτι ως “Πόνο”,σαφώς διαφέρει, τουλάχιστον υποκειμενικά.   Αρχικά,θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως ο “Πόνος” είναι ένα από τα δυνατότερα και πιο επίπονα συναισθήματα.Βιώνεται […]

Διαβάστε περισσότερα

Κι έτσι, εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως για να πας μακριά, πρέπει να κάνεις ένα βήμα τη φορά.Αργά, μα σταθερά.Αργά, για να μπορούσα να θυμάμαι καθώς ξεχνούσα.Και καθώς θα ξεχνούσα, να μπορούσα να θυμάμαι, για να ονειρεύομαι! Εκείνες δεν μ’άφηναν ποτέ να περπατώ μόνος.Έμοιαζαν με κατάρες που ήταν εκεί για να με βάζουν να θυμάμαι.Έτρεχα […]

Διαβάστε περισσότερα

«Μη γελάς, αφεντικό! Αν μια γυναίκα κοιμάται μοναχή, εμείς, όλοι οι άντρες, φταίμε. Όλοι θα ‘χουμε την άλλη μέρα, στην κρίση του Θεού, να δώσουμε λόγο. Ο Θεός όλες τις αμαρτίες τις συχωρνάει, είπαμε, κρατάει σφουγγάρι  ετούτη όμως δεν τη συχωρνάει. Αλίμονο στον άντρα, αφεντικό, που μπορούσε να κοιμηθεί με γυναίκα και δεν το ‘καμε  […]

Διαβάστε περισσότερα

Μόλις το 1930, μετά την εμφάνιση του Νίκου Καζαντζάκη στη μεταψυχαρική πεζογραφία, ξεπροβάλλει η προσωπικότητα του Γιώργου Σεφεριάδη, κατά κόσμον γνωστός με το φιλολογικό του προσωνύμιο ως Γιώργος Σεφέρης. Πρόκειται όχι μονάχα για ένα χαρισματικά πηγαίο ταλέντο, μα και για μια ανανεωτικά ολόφρεσκη μορφή στα λογοτεχνικά δρώμενα. Κάτι έχει αλλάξει στην δεκαετία του 1930, κι […]

Διαβάστε περισσότερα

«Τρεις ψυχές, τρεις προσευκές: Α’   «Δοξάρι είμαι στα χέρια σου Κύριε,  τέντωσέ με αλλιώς θα σαπίσω Β’    Μη με παρατεντώσεις Κύριε,  θα σπάσω Γ’    Παρατέντωσέ με Κύριε,  κι ας σπάσω!» Για πολλούς  αναγνώστες η αναφορά στο όνομα «Νίκος Καζαντζάκης», είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια ζωή, -τη ζωή του- , να πάλλεται, να εναλλάσσεται μεταξύ πίστης κι απιστίας. […]

Διαβάστε περισσότερα

Εσύ;Πιστεύεις πως υπάρχει;Πιστεύεις; Ναι ή όχι;Η ερώτηση είναι απλή, μα η δυσκολία επέρχεται στην απάντηση. Εγώ έχω ζήσει μέσα σε αυτήν. Έμαθα να ζω! Καθημερινά, λίγο στην αρχή.Πιο τακτικά στην πορεία.Έμαθα, όμως!Στην αρχή δυσκολεύτηκα να τη συνηθίσω.Όσο περνούσε ο καιρός ξεκίνησα να την αποδέχομαι· τώρα, – αν με ρωτάς -, ίσως και να μη μπορώ […]

Διαβάστε περισσότερα

Κι έτσι, ετοίμαζα για πολύν καιρό τις φτερούγες που θα με πετούσαν μακριά.Σμήλευα, προσέθετα, κι αφαιρούσα.Σαν να’θελε ο λογισμός μου να αλλάξει κατιτίς. Έγινα Θεός, κι έκανα ό,τι ήθελα, δίχως στάλα να ανταριάζω το μέσα μουΚι αυτή η μέρα γίνηκε, έφτασε! Σημάδια που πεισματικά αγνοούσα.Κινήσεις που εγωιστικά παραδεχόμουν.Όλα σε μια αλληλένδετη, εκκωφαντική αρμονία, μα συνάμα […]

Διαβάστε περισσότερα

Κι έκλαψα, έκλαψα κι απόκαμα όλα τα βάσανα, όλα τα βάρη πουκουβαλούσε βαθιά μέσα της η ψυχή μου.Μάλλον φταίει που καμωμένες θα’θελε κανείς να λέγει πως είναι πολλές οιριμάδες οι αμαρτίες μέσα μου. Κοντοστάθηκα λίγο στην άκρη του κρεβατιού, απέναντι από το μεγάλοφωτεινό, – κάποιες φορές -, παράθυρο.Κι εκείνη σαν να’ταν η στιγμή που άρχισα […]

Διαβάστε περισσότερα

Εκείνες οι Κυριακές έμοιαζαν να είναι τόσο χαρούμενες, που η άρνησή μου να αφεθεί φάνταζε τόσο ανούσια. Για λίγες στιγμές, εκείνη η περίοδος της ζωής μου έμοιαζε σαν μια μακρινή, κακή ανάμνηση. Είχα αρχίσει να συνηθίσω στην παρηγοριά της νέας μου πραγματικότητας. Ήθελα να συνηθίσω τη νέα μου πραγματικότητα και είχα πείσει τον εαυτό μου […]

Διαβάστε περισσότερα